آن شب دوباره غصه ی تنهایی ، از اشک های چشم تو پیدا شد

بغض نگاه غمزده ی باران ، در ساحل نگاه تو دریا شد

آن شب دوباره دست و دلم لرزید ، شوری عجیب در دل من گل کرد

شوری شبیه شعر و شب شبنم ، از لابه لای پنجره پیدا شد

یادش به خیر آن شب پر احساس ، ماندیم و عاشقانه غزل خواندیم

اما دریغ ! رفتی و آن احساس ، افسانه ی تمام غزل ها شد

تا شهر چشم های تو راهی نیست ، تا شهر آب ، آینه و باران

شهری که پلک های پر از مهرش ، با غنچه های پنجره ها وا شد

در واپسین یک شب نم خورده ، از کوچه های شهر ، گذر کردم

اما تو را نیافتم و یادت ، در کوچه های شهر ، معما شد

باید سفر کنم به تو اما نه ... دیگر به تو نمی رسم ای رویا

حالا بیا ببین که دلم بی تو ، در غربت نگاه ، چه تنها شد

دلم بی تو ، در غربت نگاه ، چه تنها شد